90% των εμπειριών σου πήραν ζωή τις ώρες που αγάπησες τον εαυτό σου λιγότερο.

Ξανασκέψου το : όσα έμαθες, όσα κέρδισες, όσα έμαθες να ζητάς για σένα- σου δόθηκαν στα πιο βαθιά σκοτάδια σου. 

Όταν κανένας δεν ήταν εκεί πραγματικά, όταν στο χώρο ήσουν εσύ με τον εαυτό σου και λίγο τίποτα... και ας ήταν γύρω σου τόσος κόσμος. Δυνάμωσες αληθινά όταν έπιασες πάτο. Το ναδίρ είναι το σημείο μηδενικής αυταγάπης και αυτοφροντίδας. Είναι το σημείο που δεν ξέρεις πως.. εκεί μαθαίνεις πως είναι να σε αγαπάς και τι συμβαίνει όταν δε το κάνεις. 

Ξέρεις γιατί κάποιοι λένε ν αγαπάς τον πόνο σου; γιατί είναι ο μοναδικός -δυστυχώς- και ο καλύτερος δάσκαλος. Ο οδηγός, ας τον πούμε σοφέρ.. ο σοφέρ σου σήμερα τι σου λέει; που πάμε; μήπως είναι σωματικός; μήπως ψυχικός; μήπως τον έκρυψες καλά και δεν τον βλέπεις; εσύ δείχνεις το δρόμο εκείνος όμως οδηγεί. 

Παράξενο που κάποιοι λένε ν αγαπάς την αρρώστια σου σωματική η ψυχική και τις αδυναμίες που αυτή φέρνει.. γιατί; γιατί χωρίς αυτές μπορεί να ξαναξεχνούσες να σε αγαπήσεις να σε φροντίσεις και να σε ξεκουράσεις. Και το αυτόνοητο σου δικαίωμα σε αυτά. 

Κι ύστερα νοσούμε.. έρχονται τα τόσα αυτοάνοσα και οι τόσες ασθένειες. Μήπως ξεχνάμε να μας αγαπήσουμε πραγματικά και το σώμα μας φωνάζει να το ακούσουμε ; Άστον λοιπόν να κάτσει στο τιμόνι και δείξε σου το δρόμο...